Στη «Συνέντευξη με έναν βρικόλακα», το πρώτο μυθιστόρημα της σειράς «Τα χρονικά του βαμπίρ», o Λουί περιγράφει τις εμπειρίες του ως βρικόλακας σε έναν νεαρό ρεπόρτερ που συλλέγει παράξενες ιστορίες. Η «συνέντευξη» εξελίσσεται σε ένα άδειο δωμάτιο της οδού Ντιβισαντέρο στο Σαν Φρανσίσκο και αποτελεί την εξομολόγηση ενός πλάσματος που βρίσκεται σε αέναο πόλεμο με την ανήθικη πλευρά της ύπαρξής του και που αναζητά ασταμάτητα τη λύτρωση και τη συγχώρεση.
Η αρχική σύλληψη για την ιστορία πρόεκυψε στα τέλη της δεκαετίας του ’60 όταν η Anne Rice παρακολουθούσε μαθήματα δημιουργικής γραφής στο Πανεπιστήμιο του Μπέρκλεϊ. Στο πλαίσιο αυτού του μαθήματος γεννήθηκε το διήγημα «Συνέντευξη με έναν βρικόλακα» το οποίο είχε ωστόσο αρκετές διαφορές με το μυθιστόρημα που δημοσιεύτηκε λίγα χρόνια αργότερα. Η ιδέα προέκυψε από την επιθυμία της Rice να κατανοήσει τα συναισθήματα ενός πραγματικού βρικόλακα. Ήθελε να δει τη ζωή μέσα από τα μάτια ενός τέτοιου πλάσματος και να θέσει τις ερωτήσεις που το ίδιο θα έθετε. Πώς θα βίωνε ένας βρικόλακας το πέρασμα από τη θνητή στην αθάνατη ζωή; Τι επιπτώσεις θα είχε αυτή η αλλαγή στον ψυχισμό του; Πώς θα συμπεριφερόταν στο περιβάλλον γύρω του; Το διήγημα, που ήταν γύρω στις τριάντα σελίδες, γράφτηκε και ξαναγράφτηκε πολλές φορές από τη Rice για να ολοκληρωθεί οριστικά τον Αύγουστο του 1973. Ένα χρόνο πριν η συγγραφέας έχασε την πεντάχρονη κόρη της, Michelle, από λευχαιμία, μια εμπειρία που τη διέλυσε συναισθηματικά και την οδήγησε στην κατάθλιψη και τον αλκοολισμό. Η Rice σε μια προσπάθεια να βγει από αυτό το τέλμα στα τέλη του 1973 άρχισε να εργάζεται ξανά στην ιστορία του πρώιμου διηγήματος. Στο σημείο αυτό, η πλοκή άρχισε να λαμβάνει διαστάσεις που ξεπερνούσαν το διήγημα και έτσι σιγά σιγά γεννήθηκε η «Συνέντευξη» όπως τη γνωρίσαμε. Όταν η συγγραφέας άρχισε να περιγράφει τα συναισθήματα του Λουί για τον θάνατο του αδερφού του αλλά και τη μετέπειτα σχέση του με την Κλόντια, ανακάλυψε ότι η συγγραφή της παρείχε έναν τρόπο να εξορκίσει τη δική της θλίψη. Πολύ σύντομα η ζωή των βαμπίρ που περιέγραφε απόκτησε ψυχολογικές διαστάσεις που την απομάκρυναν από τη μέχρι πρότινος μονοδιάσταση προσέγγιση των βρικολάκων, που χαρακτήριζε παλαιότερες ιστορίες του είδους.
Ο Λουί υπήρξε ο εκφραστής όλων των ερωτήσεων, των φόβων και των προσδοκιών που είχε η ίδια η συγγραφέας ενώ η μικρή Κλόντια ήταν το δοχείο που χρησιμοποίησε η Rice για να εξωτερικεύσει τον πόνο της απώλειας της κόρης της. Η ιστορία του Λουί – μια άκαρπη αναζήτηση για εξιλέωση μέσα από κενά θρησκευτικά σύμβολα – αντιπροσώπευε την ίδια την κατάσταση της Rice εκείνη την εποχή. Όταν τελείωσε τη συγγραφή του μυθιστορήματος, βίωσε μια λυτρωτική κάθαρση που τη βοήθησε να ξεπεράσει την απάθεια και την κατάθλιψη που την ταλαιπωρούσε από τότε που έχασε την κόρη της. Η ιστορία του Λουί τη βοήθησε επίσης να θίξει και άλλες πτυχές της ζωής της, όπως την εμπειρία της να μεγαλώνει στη Νέα Ορλέανη από μια καθολική οικογένεια Ιρλανδών μεταναστών, τον αλκοολισμό που ταλαιπώρησε τη μητέρα της αλλά και τον πρόωρο θάνατό της όταν η συγγραφέας ήταν μόλις οχτώ χρονών.
Συνοπτικά, το βιβλίο διηγείται τις περιπέτειες του αθάνατου Λουί, το πως έγινε βρικόλακας το 1791 από τον βρικόλακα Λεστάτ, τις εμπειρίες από την κοινή τους ζωή στη Νέα Ορλέανη, την εμφάνιση της Κλόντια στη ζωή τους, του μικρού κοριτσιού που οι δύο βρικόλακες καταδίκασαν για πάντα να ζει εγκλωβισμένο στο σώμα ενός παιδιού, το πέρασμα του Λουί και της Κλόντια στον Παλαιό Κόσμο, την αναζήτησή τους για άλλους αθανάτους και τις συνέπειες που είχε αυτή η ανακάλυψη στις ζωές τους.
Η εξομολόγηση του Λουί δεν αποτελεί το τέλος της ιστορίας που επινόησε η φαντασία της Anne Rice, αλλά μόνο την αρχή. Θα ακολουθήσουν άλλα οχτώ μυθιστορήματα που θα ολοκληρώσουν τη σειρά «Τα χρονικά του βαμπίρ» και άλλα δύο συμπληρωματικά στη σειρά. Το τελευταίο μυθιστόρημα «Blood Canticle» θα δημοσιευτεί το 2003 με ένα αρκετά αμφιλεγόμενο τέλος που θα προκαλέσει έντονες αντιδράσεις.
Η ταινία
Το Νοέμβριο του 1994 και έπειτα από πολλές αποτυχημένες προσπάθειες δεκαοχτώ χρόνων, θα κυκλοφορήσει η κινηματογραφική μεταφορά του μυθιστορήματος. Παρά τις έντονες αντιδράσεις που προκάλεσε η επιλογή του Τομ Κρουζ στο ρόλο του Λεστάτ, η ταινία αποδείχθηκε ιδιαίτερα πετυχημένη σημειώνοντας πολύ καλές εισπράξεις και κερδίζοντας κοινό και κριτικούς. Η ίδια η Rice, που είχε αρχικά αποδοκιμάσει έντονα την επιλογή του Αμερικανού ηθοποιού, δήλωσε εντυπωσιασμένη από την ερμηνεία του και έσπευσε εκ των υστέρων να αποδώσει τα εύσημα στον πρωταγωνιστή και τους παραγωγούς της ταινίας για την επιλογή τους. Εξίσου εντυπωσιασμένη δήλωσε και με την επιλογή του Μπραντ Πιτ που κατάφερε να αποδώσει εξαίσια το βάθος των συναισθημάτων του εύθραυστου Λουί αλλά και με τις υποκριτικές ικανότητες της νεαρής Κίρστεν Ντανστ που ενσάρκωσε μοναδικά την Κλόντια.
Η συγγραφέας μόλις είδε για πρώτη φορά την ταινία στον κινηματογράφο κυριολεκτικά κατέρρευσε. Όλη η αγωνία, όλες οι προσπάθειες τόσων χρόνων, όλα όσα υπέφερε και όσα έπαιρναν σάρκα και οστά μπροστά στα μάτια της, επιτέλους αποκτούσαν υπόσταση. Παρά το γεγονός ότι υπήρχαν κάποιες διαφοροποιήσεις από το βιβλίο και κάποιες σκηνοθετικές επιλογές με τις οποίες δεν ήταν απολύτως σύμφωνη, το απότελεσμα ήταν τόσο εντυπωσιακό που τελικά πείστηκε για το όραμα του Ιρλανδού σκηνοθέτη Νιλ Τζόρνταν και έκτοτε δεν έπαψε στιγμή να επαινεί το έργο του και την αφοσίωση που έδειξε στο όραμά της. Εξίσου ευγνώμων ήταν και με τον παραγωγό Ντέιβιντ Γκέφεν που της είχε αρχικά υποσχεθεί ότι θα σεβαστεί απόλυτα το έργο της, υπόσχεση που φαίνεται

---

Tags: