Η σημερινή διπλωματική και πολιτική πραγματικότητα μοιάζει με εκκρεμές που ταλαντεύεται ανάμεσα στον ψυχρό πόλεμο και την ύφεση. Οι κύριοι πρωταγωνιστές της είναι, βέβαια, οι δύο υπερδυνάμεις ή, για να επαναλάβουμε το σοβιετικό μανιχαϊστικό όραμα, «Εκείνοι κι Εμείς»: από τη μία πλευρά ένα στρατόπεδο - φορέας ιδεολογίας, από την άλλη ο υπόλοιπος κόσμος λιγότερο ή περισσότερο οργανωμένος. Κανένα από τα δύο στρατόπεδα δεν είναι ομοιογενές. Αν η Σοβιετική Ένωση και οι δορυφόροι της, ελλείψει αντιδράσεων της κοινής γνώμης και πλουραλιστικής δημοκρατίας, σχηματίζουν κατ' αρχάς ενιαίο στρατόπεδο, δημιουργούνται τρωτά σημεία από τη γήρανση της εξουσίας και τις κρίσεις διαδοχής. Η Δύση του Ρήγκαν, του Κολ και του Μιττεράν δεν έχει καν ενιαία πολιτική απέναντι στη Σοβιετική Ένωση. Όλα αυτά γεννούν ερωτήματα. Μπορεί να υπάρξει διάλογος υπ' αυτούς τους όρους με το σοβιετικό καθεστώς; Η ύφεση συμβιβάζεται με την ασφάλεια; Πώς οι κατ' ιδίαν χώρες της Δύσης να εντάξουν το εθνικό τους συμφέρον και την εσωτερική πολιτική σε μια αντιπαράθεση στρατοπέδων; Όλα αυτά τα ερωτήματα συνοψίζονται σε ένα και μόνο: είναι πλέον δυνατή η ύφεση ανάμεσα σε Ανατολή και Δύση;

---

Tags: