Η άνατολική χερσόνησος Τής Χαλκιδικής, πού άλλοτε Τή δέρνουν οί άνέμοι κι άλλοτε τή φιλοΰνε τά κύματα τοΰ ΑΙγαίου, εΤναι άπό τά ώραιότερα κομμάτια τής έλληνικής γής. Απαλά βουναλάκια, καταπράσινες πλαγιές, γαλανά άκρογιάλια, άπόκρημνοι βράχοι, χαράδρες ήμερες ή άγριωπές καί ψηλά μεγαλόπρεπος ό "Αθωνας συνθέτουν ένα τοπίο μοναδικής όμορφιάς πού άποτελεΐ μαζί καί τό μόνο ζωντανό κατάλοιπο μιάς αύτοκρατορίας πού έσβησε. Γιατί τό "Αγιον "Ορος εΤναι πραγματικά όχι μόνον τό παλλάδιο τής Όρθοδοξίας άλλά και ζωντανό βυζαντινό ΜουσεΤο. Τά είκοσι μοναστήρια του, οί πολυάριθμες σκήτες καί τ' άναρίθμητα κελλιά ζοΰν βουτηγμένα στό παρελθόν. Καί μάλιστα στό βυζαντινό παρελθόν. Παρόν δέν ύπάρχει έδώ. Τό άγνοοΰν. Κι ούτε φύσηξε άέρας εύρωπαϊκός. Οί μοντέρνες πραγματοποιήσεις στάθηκαν έξω άπό τά σύνορα τοΰ "Ορους. Δέν Τό πάτησαν άκόμα. Ό χρόνος κυλάει μέ τό παλιό ήμερολόγιο, ή ώρα μετριέται μέ τό βυζαντινό ρολόϊ πού άρχΙζει μέ τήν άνατολή τοσ ήλιου, οί άκολουθίες ψέλνονται στίς έκκλησιές όπως παλιά, τό σήμαντρο χτυπάει δπως Τότε, τά έθιμα μένουν τά 'ίδια. Μόνο οί μοναχοΙ λιγόστεψαν. Δέ φτερουγίζει τώρα στό "Ορος τό πολύβουο μελίσσι πού άλλοτε ζοΰσε έκεϊ. Λιγοστοί ειν' αύτοί πού μένουν τώρα σ' αύτό, συντηρητές μιάς παλιάς παράδοσης καί φύλακες τοΰ άνεχτίμητου πλούτου πού σώζεται άκόμα στίς μονές. Μένουν έκεΐ μακρυά άπό τόν κόσμο καί τή ζωή, άπομονωμένοι άπ' δλα καί προσκυνοΟν τό Θεό τους μέσα σ' ένα περιβάλλον γαλήνης καί ψυχικής περισυλλογής. Τό "Ορος εΤναι μοναδικό σ' όλη τήν Όρθοδοξία. Πρέπει αύτό νά τό νοιώσουμε όλοι καλά καί πρέπει νά τό βοηθήσουμε νά ζήση. "Εχουμε άνάγκη άπό τό "Ορος κι αύτό έχει άνάγκη