«Τό σκεφτόσαστε ; μόλις μυρίζεται τήν έξέγερση τοσ Παρισιού, άφήνει τίς Βρυξέλλες, στά σύνορα τοσ λένε ότι τά τραίνα δέν κυκλοφορούν κι αύτός έρχεται στό Παρίσι μέ τά πόδια... Τρείς μέρες πορεία καί νάτος, μέ τό τουφέ- κι στό χέρι, κοιμάται στούς άχυρώνες, ξεπετιέται άπ' όλα τά όδοφράγματα Kai όδηγεϊ τίς διαδηλώσεις... Τί άνθρωπος, τί άνθρωπος». «Ναί, σπάνιος άνθρωπος. Έξαίρετος τήν πρώτη μέρα τού ξεσηκωμού. Τή δεύτερη όμως, θά έπρεπε νά τουφεκιστή». e l--l συντροφιά πού συζητά τόσο ζωηρά, στίς 18 Μαρτίου 1848, άποτελεϊ- ται άπό σημαντικά πρόσωπα στή νεαρότατη παρισινή δημοκρατία : μέλη τής προσωρινής κυβερνήσεως, έκπρόσωποι τής άστυνομικής διευθύνσεως, διευθυντές έφημερίδων καί ύπεύθυνοι σέ καίριες θέσεις τής οικονομικής καί τής έξωτερικής πολιτικής. Κουβεντιάζουν, άλλοι ένθουσιασμένοι κι άλλοι άνήσυχοι γιά τόν. ρώσο έπαναστάτη Μιχαήλ Μπακούνιν. e Η συντροφιά είχε συγκεντρωθή στά γραφεία τής παρισινής έφημερί- δας Le National, πού έδώ καί πολλούς μήνες ήταν ό τόπος όπου άντάμωναν καί σοσιαλιστές. Άκόμα καί τώρα, στό φούντωμα τής έπανα- στατικής περιπέτειας, οί πρωταγωνιστές τής γαλλικής πολιτικής ζωής προ- τιμούσαν νά μαζεύωνται σ' έκεϊνα τά δωμάτια παρά στό Δημαρχείο καί στά παλάτια τοσ βασιλιά. «Είναι άλήθεια, συνέχισε κάποιος, ότι, μέ τριακόσιους άνθρώπους σάν Τόν Μπακούνιν στό πεζοδρόμιο, κανείς δέ θά μπορούσε νά κυβερνήση τή Γαλλία)). Γιά νά πούμε τήν άλήθεια, ή Γαλλία τής άνοιξης τού 1848 ήταν ήδη άρκετά δυσκολοκυβέρνητη. ' \κριβώς τήν προηγούμενη μέρα, χιλιάδες